ارزیابی قابلیت های نوارهای ادراری شیمیایی برای تشخیص آلبومینوری

زمینه: میکروآلبومینوری نشانه ای از عوارض دیررس دیابت است و تشخیص آن در بیماران دیابتی اهمیت دارد. هدف: مطالعه به منظور ارزیابی قابلیت های علمی نوارهای ادراری شیمیایی برای تشخیص آلبومینوری انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه در سال 1384 بر روی مراجعین به آزمایشگاه بیمارستان شهید رهنمون یزد انجام شد. نمونه ادرار اول صبح بیماران با استفاده از نوار ادراری بررسی شدند. در هر نمونه ادرار غلظت آلبومین به روش الکتروایمونواسی و غلظت کراتینین به روش ژافه اندازه گیری شد. سپس نسبت آلبومین به کراتینین (برحسب میلی گرم به گرم) در هر نمونه ادرار به عنوان استاندارد طلایی (روش مرجع) سرعت دفع آلبومین محاسبه شد. در نهایت حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی نوارهای ادراری برای تشخیص آلبومینوری در مقایسه با روش مرجع بررسی شد. یافته ها: از 200 نمونه ادرار، نتایج آزمون نواری از نظر آلبومینوری در 69 مورد (%5/34) منفی، 51 مورد مشکوک، 22 مورد +1، 27 مورد +2 و 31 مورد +3 بودند. میانگین حد تشخیص نوارها برای تعیین آلبومین ادرار 280 میلی گرم بر لیتر ( محدوده 58 تا 585) بود. بر اساس نتایج روش مرجع، 35 نفر از نظر آلبومینوری منفی بودند، 85 مورد میکروآلبومینوری و 80 مورد ماکروآلبومینوری داشتند. آزمون نواری در تشخیص آلبومینوری %3 مثبت کاذب و %25 منفی کاذب داشت. نوارها برای تشخیص آلبومینوری دارای حساسیت %70، ویژگی %86، ارزش اخباری مثبت %96 و ارزش اخباری منفی 5/37 درصد بودند. نتیجه گیری: حساسیت نوارهای ادراری شیمیایی برای تشخیص میکروآلبومینوری کافی نیست. با این حال، شدت آلبومینوری در درصد قابل توجهی از بیماران دیابتی به حدی است که به کمک نوارهای ادراری قابل تشخیص است.